کد مطلب:188721 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:162
زندگی سیاسی امام باقر
از آنجا كه ائمه ی معصومین (ع) در متن زندگی اجتماعی حضور داشته اند و مسؤولیت هدایت و انذار جامعه ی اسلامی را پس از رسول خدا (ص) متعهد بوده اند، ناگزیر با مسایل مختلف جامعه ی خویش روبرو بوده، ضرورة نمی توانسته اند در برابر جریان های سیاسی بی تفاوت و بی موضع باشند؛ زیرا مسایل سیاسی یك جامعه، پیوند تنگاتنگ با سایر شؤون آن دارد. اصلاح اخلاق، اندیشه، عقاید، روابط خانوادگی و اجتماعی، مناسبات اقتصادی و... در یك محیط ناسالم سیاسی، كه استبداد و جهل بر آن سایه افكنده باشد، به جایی نخواهد رسید، و نتیجه ی بایسته را به دنبال نخواهد داشت.
اگر خداوند، موسی و برادرش هارون را در نخستین مأموریت و رسالتشان به سوی فرعون (فرد شاخص نظام سیاسی مصر در آن روزگار) می فرستد، یكی از اهداف مهم این مأموریت، اصلاح مجموعه و نظام اجتماعی از طریق اصلاح حاكمان و نظام سیاسی است.
اگر پیامبران الهی در محیطهای بزرگ كه از سیستم حكومتی برخوردار بوده اند، در نخستین گام های تبلیغی با ممانعت و ضدیت رهبران سیاسی جامعه مواجه می شده اند، دلیلش پیوستگی میان شؤون مختلف مادی، معنوی، اعتقادی و سیاسی جوامع بشری است.
از این رو، امامان شیعه (ع) هر چند در صدد اصلاح معنویات و تكامل بخشیدن
[ صفحه 114]
به بینش توحیدی و دینی مردم بوده اند ولی بر اساس تفكیك ناپذیری شؤون مختلف جامعه از یكدیگر، نمی توانسته اند نسبت به امور سیاسی بی نظر، و از آن چه می گذرد اطلاع نداشته باشند و در قبال كجروی ها، استبدادها و انحراف های سیاسی، اخلاقی و دینی حاكمان موضع نگیرند!
زندگی امام باقر (ع) نیز از این قاعده ی كلی مستثنی نبوده است و شواهد گوناگون تاریخی و روایی بر این مطلب گواهی می دهد.
اگر خداوند، موسی و برادرش هارون را در نخستین مأموریت و رسالتشان به سوی فرعون (فرد شاخص نظام سیاسی مصر در آن روزگار) می فرستد، یكی از اهداف مهم این مأموریت، اصلاح مجموعه و نظام اجتماعی از طریق اصلاح حاكمان و نظام سیاسی است.
اگر پیامبران الهی در محیطهای بزرگ كه از سیستم حكومتی برخوردار بوده اند، در نخستین گام های تبلیغی با ممانعت و ضدیت رهبران سیاسی جامعه مواجه می شده اند، دلیلش پیوستگی میان شؤون مختلف مادی، معنوی، اعتقادی و سیاسی جوامع بشری است.
از این رو، امامان شیعه (ع) هر چند در صدد اصلاح معنویات و تكامل بخشیدن
[ صفحه 114]
به بینش توحیدی و دینی مردم بوده اند ولی بر اساس تفكیك ناپذیری شؤون مختلف جامعه از یكدیگر، نمی توانسته اند نسبت به امور سیاسی بی نظر، و از آن چه می گذرد اطلاع نداشته باشند و در قبال كجروی ها، استبدادها و انحراف های سیاسی، اخلاقی و دینی حاكمان موضع نگیرند!
زندگی امام باقر (ع) نیز از این قاعده ی كلی مستثنی نبوده است و شواهد گوناگون تاریخی و روایی بر این مطلب گواهی می دهد.